نقشه برداران دانشکده سازمان نقشه برداری کشور

مقایسه Web GIS و SDI

اجزای اصلی در پیاده­سازی GIS عبارتند از:

پایگاه داده­ مکانی، GIS که وظیفه­ تجزیه و تحلیل را به عهده دارد و نهایتاً مونیتور، صفحه کلید، و سایر ابزارهایی که بهره­بردار از آن استفاده می­نماید.

وقتی وارد فضای Web می­شویم مطابق شکل زیر ، فاصله­ بین بهره ­بردار و مجموعه ارائه دهنده خدمات که وظیفه­ عملیات تحلیلی و خدمات نرم­افزاری را عهده­ دار است، زیاد می­شود.

بنابراین برای برقراری ارتباط بین این دو، از Web Server استفاده می­گردد.

Web Server درخواست­های Client را دریافت کرده و بعد از انتقال به Server و دریافت جواب، پاسخ را به Client ارسال می ­نماید.

سیستم مکانی تحت Web با پروتکل محلی

در این حالت که در شکل بالا ملاحظه می گردد، ارتباطات بین کاربر و Server از یک پروتکل به نوعی بومی- محلی تبعیت می­کنند و بستگی به نرم­افزارهای مربوطه دارند.

استاندارد خاصی وجود ندارد و هر ارگان یا شرکتی پروتکل مخصوص به خود را داشته و ارتباطات لازم را میان Client، Server و نرم­افزارهای مورد استفاده، فراهم می­نماید.

به عنوان مثال ESRI روش و پروتکل مخصوص به خود را داشته و Small World نیز با شیوه و سبک مخصوص به خود فعالیت می­نماید.

بنابراین عملاً مانند جزایری مجزا از هم فعالیت خواهند داشت.

جهت ایجاد هماهنگی و وحدت رویه، معماری سرویس­گرا، نوعی استاندارد خاص تحت Web برای ارتباط Web Server با Client ارائه گردید که با تبعیت از آن، Server ها و Client­های مختلف به راحتی با یکدیگر تعامل داشته و ارتباط برقرار می­نمایند.

سیستم مکانی تحت Web با معماری سرویس ­گرا

 در ادامه برقراری تسهیلات تعامل Serverهای مکانی، یک کنسرسیوم بین­المللی مخصوص اطلاعات مکانی به نام OGC، مورد پذیرش همگان قرار گرفت.

این کنسرسیوم، استانداردهای معماری سرویس­گرا را از دید مکانی توسعه داد، چندین نوع سرویس­های مختلف مکانی را تعریف نمود و آنها را به عنوان استاندارد معرفی کرد.

با توجه به استقبال جهانی از این استاندارد، رفته رفته همگانی شده و تبدیل به یک نوع استاندارد جهانی شد. این جهانی شدن و تبعیت از یک استاندارد واحد توسط همه، باعث سهولت در برقراری ارتباط و تعامل بین سیستم­های جی آی اسی در فضای Web گردید.

برای برقراری چنین تعاملی هیچ نیازی به بحث و گفتگو و توافق وجود نداشت، زیرا همه بر یک سبک و استاندارد بودند و می­توانستند به راحتی با یکدیگر مرتبط شوند. کافی بود هر Server خدماتی که مایل بود ارائه دهد را به صورت سرویسی ارائه کند. مثل یک فروشگاه که محصولات را در ویترین می­گذارد، یا رستورانی که منوی خود را ارائه می­دهد. مانند خودپردازی که می­تواند خدمات موجودی و پرداخت قبض جریمه و .... ارائه دهد.

بدین ترتیب کلیه Serverها خدمات خود را به صورت سرویس به درخواست کنندگان ارائه نمودند و با پی بردن به این موضوع که Client­ها بیشتر متقاضی چه نوع خدماتی هستند، سعی بر توسعه سرویس­ها و فعالیت­های خود نمودند. با تبعیت از این استاندارد یکسان، دیگر نیازی به جلسات بحث و گفتگو و توافق درباره­ نحوه سرویس ­دهی نمی­ باشد.

Serverها با هم مرتبط بوده و هر درخواستی که از جانب بهره­بردار مطرح می­شود از یک Server به Server دیگر می­رود تا جواب از Server مربوطه دریافت شود. با افزایش تعداد Serverها نوعی «زیرساخت» ایجاد می­گردد (شکل زیر). نکته قابل توجه این است که این «زیرساخت» یک نرم­افزار نیست که اقدام به تدوین و پیاده­سازی شود، بلکه هر سازمانی با تبعیت از استانداردهای مکانی OGC و به وسیله راه­اندازی سرویس­های مکانی تحت Web، تبدیل به یکی از ایستگاه­های این «زیرساخت» خواهد شد. هنگامی که  این امر به سایر متولیان داده مکانی نیز تسری پیدا می­کند، رفته رفته این ارتباطات گسترده­تر شده و «زیرساخت اطلاعات مکانی» در سطوح سازمانی، شهری، کشوری و جهانی استقرار پیدا می­کنند. با عنایت به این امکانات و قابلیت­ها بود که به سادگی و  همزمان با ظهور SDI، بحث  SDIجهانی نیز مطرح شد.

 شکل ­گیری زیرساخت­های اطلاعات مکانی

لطفا بر روی آیکن گوگل پلاس (g+1) کلیک نمایید و  ما را در گوگل محبوب کنید .

:: برچسب‌ها: